Judul: Sa Mengalah
_Sa berdiri di ujung jalan cor, angin bertiup dari balik bukit. Matahari hampir turun, Di ujung sana, ale—nyong yang dulu sa sayang—berjalan bersama perempuan lain. Pegang tangan, senyum-senyum.
Sa liat.Tapi sa diam.
Sudah berapa kali sa tahan?
Sudah berapa kali sa sabar?
“Sa su lelah hadapi ko nyong e…”
“ko pu tingkah bikin sa terus sabar…”
“Kadang emosi di hati, tapi sa tetap tahan…”
Mungkin, hati ini tidak cukup manis par koi.
Ko bilang sayang. Sa percaya.
Tapi ternyata, ko pung hati su ada dia.
Sakit? iya.
Tapi kali ini, sa tidak bisa pura-pura kuat.
“untuk kali ini jang marah, nyong e… sa tidak tahan lagi.”
Sa mau marah, tapi buat apa?
Dia su pilih yang disana.
Sa juga harus pilih jalan sendiri.
“Mau bilang sayang, memang sa sayang.” “ko sekali.”
“Tapi kanapa su ada dia di ko pung hati…”
Dari sekarang, sa sutra akan ganggu ko lagi.
Sa akan mundur.
Bukan karena sa kalah, tapi karena sa tau:
Cinta yang betul, tida bikin orang rasa jadi nomor dua.
Mungkin ini Tuhan pung cara par bilang bahwa sa pung cinta, datang ke hati yang salah.
“Ternyata beta pung bahu bukan se pung tampa sandar.”
Beta duduk badiam disini.
Dan sekarang, ko su berlayar jauh, ke hati yang lain.
“Antara ko deng sa pung kisah, su ada dia, nyong e…”
“Ko lanjut deng dia… sa mengalah.”
Dan mungkin, satu hari nanti, ketika ko ingat semua ,
ko akan sadar juga—
Siapa yang betul-betul cinta ko tanpa syarat.
No comments:
Post a Comment